Rechte paden, kromme wegen

Rechte paden, kromme wegen

Samenvatting

In de liturgie van kerken binnen de gereformeerde gezindte zijn veelal woorden dominant. Er is weinig of geen aandacht voor de ruimte waarin de liturgie wordt gevierd, de aankleding, kleuren, klanken, rituelen en gebaren. Dit boek gaat daar wel over. Aan de hand van een alfabetversje (A is van aanvang, zoiets als begin…) passeren verschillende aspecten van de liturgie de revue. Het laat zien dat in de eredienst vormen ertoe doen. We krijgen rechte paden te zien die ons goed terecht brengen, maar ook kromme wegen die we ook dwaalwegen zouden kunnen noemen. Het boek is in alle ernst geschreven en serieus bedoeld. Maar het mag daarnaast ook met enig gevoel voor humor worden gelezen. Mensen blijven mensen, ook wanneer ze de liturgie vieren.

Over de auteur

Jan Groenleer (1949) is emeritus predikant (CGK) te Leiden. Hij publiceerde de dichtbundel ‘Witte kaarsen’ (1998) en leverde bijdragen aan ‘Zingend geloven’. Bij de totstandkoming van de NBV was hij lid van de ‘Werkgroep liturgische aspecten’. In 2016 verschenen van zijn hand ‘Waar de morgen gloort en de avond daalt’ (kanttekeningen bij enkele cantica) en ‘Zou ik niet van harte zingen…?’ (gedachten bij liederen uit de Reformatie). Als voorganger in kerkdiensten is hij bijna wekelijks praktisch met liturgie bezig. Dit boek bevat opmerkingen en gedachten naar aanleiding van wat hij in de liturgische praktijk tegenkomt.