De aarde, de wereld en een strakblauwe lucht

De aarde blijft wel, geschonden, maar toch… Zal de wereld het ook redden? En de mensheid?

Wat te doen in een zorgwekkende wereld?

We leven op een bedreigde aarde in een zorgwekkende wereld. We lopen tegen elkaar op, vrij en onafhankelijk en tegelijk afhankelijk en kwetsbaar. Hoe gaan we daarmee om? Beschouwen we onszelf als het voorlopige eindpunt van de evolutie, niets anders dan materie, altijd met elkaar in gevecht, waarbij de sterkste wint en de zwakke een loser is? Is ook ons bewustzijn louter materie?
Of zien we onszelf als aangelegd op leven vanuit een ethisch besef van solidariteit, van omzien naar elkaar, vooral naar diegenen met wie het niet zo goed gaat in deze wereld?
In columns, verhalen, gedichten, filosofische en Bijbelse overwegingen gaat Roel Pomp in dit boek op zoek naar dat ethisch appèl, een ‘fluistering in zijn gehoorbeen’, een uitnodiging tot solidariteit, afzender onbekend, die hij ‘God’ noemt, die gezag heeft: doe recht, wees gastvrij, aandachtig en betrouwbaar.

Roel Pomp, 1932, was gemeentepredikant in Zwartemeer en Beilen en industriepredikant bij Hoogovens. Over zijn ervaringen bij het staalbedrijf schreef hij het boek ‘Langs de rand van de kerk’. Aan zijn kleinkinderen vertelde hij verhalen over ‘leven onder Duitse bezetting’ – zijn vader kwam om in een concentratiekamp – die later werden uitgegeven als boek, ‘Stem in de nacht’. Hij was vijftien jaar verpleeghuispastor in Haarlem, publiceerde twee gedichtenbundels over liefde en rouw, ‘Oog in oog’ en ‘Kijkend licht’ en enkele bijbels-theologische boeken. Twee jaar geleden schreef hij een drieluik over Bijbels humanisme in een inhumane wereld, joods, christelijk en seculier, ‘Nee nergens om, maar om elkaar’.
In dit nieuwe boek, ‘De aarde, de wereld en een strakblauwe lucht’, houdt de toekomst van de mensheid hem bezig, de toekomst van zijn twee tweejarige achterkleinkinderen.

Klik hier om een fragment van “De aarde, de wereld en een strakblauwe lucht” te lezen als PDF.